مقایسه نتایج بالینی جراحی فلپ پریودنتال یک مرحله ای و چند مرحله ای در مبتلایان به پریودنتیت مهاجم موضعی

سابقه و هدف: قابلیت جابجایی میکرو ارگانیسم ها در داخل حفره دهان امکان آلودگی مجدد در نواحی درمان شده توسط میکرو ارگانیسم های موجود در نواحی درمان نشده را مطرح می سازد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی نتایج کلینیکی حاصل از درمان بیماران مبتلا به پریودنتیت مهاجم، با توجه به نظریه حذف یک باره عفونت از حفره دهان صورت پذیرفت.مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور، 20 بیمار مبتلا به پریودنتیت مهاجم موضعی به 2 گروه یکسان مورد و شاهد تقسیم بندی گردیدند. در گروه مورد، کل دهان در دو جلسه با فاصله 72 ساعت و در گروه شاهد در 4 جلسه با فواصل یک هفته جراحی شد. شاخص های کلینیکی ایندکس پلاک (PI) و لثه (GI) و خونریزی به هنگام پروب کردن (BOP) و نیز عمق پاکت (PD) و سطح چسبندگی (CAL) قبل از درمان، 4 و 8 ماه بعد از درمان ثبت شدند. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS 9، آزمون یک نمونه ای Kolmogorov-Smirnov، آنالیز واریانس، آزمون Bonferroni و آزمون t Student’s، آزمون های Wilcoxon, Friedman و Manny-Whitney تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: هر دو روش جراحی باعث بهبود شرایط پریودنتال شدند. شاخص لثه ای و نیز خونریزی به هنگام پروب کردن در هر دو گروه، 4 و 8 ماه بعد از درمان، ضمن بهبود قابل توجه، تفاوت معنی داری با هم نداشتند. سطح چسبندگی در گروه مورد، پس از 8 ماه در دندان های تک ریشه باز هم کمتر از زمان پیش از درمان بود ولی در گروه شاهد چنین نتیجه ای حاصل نشد. در دندان های چند ریشه تغییرات عمق پاکت و نیز سطح چسبندگی ضمن معنی دار بودن در هر دو گروه (p<0.05)، در گروه مورد نتایج برتر و با ثبات تری را نشان داد.نتیجه گیری: در دندان های تک ریشه علی رغم پایدارتر بودن نتایج حاصل از درمان یک مرحله ای نسبت به روش چند مرحله ای مقادیر کلینیکی ثبت شده با هم اختلاف معنی داری نداشتند ولی این اختلاف در دندان های چند ریشه ای تفاوت معنی داری با گروه درمان شده به روش چند مرحله ای داشت.